«رِجالٌ لا تُلْهیهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ إِقامِ الصَّلاةِ وَ إیتاءِ الزَّکاةِ یَخافُونَ یَوْماً تَتَقَلَّبُ فیهِ الْقُلُوبُ وَ الْأَبْصارُ»
مردانی که هیچ تجارت و معامله‌ای آنان را از یاد خدا و برپاداشتن نماز و ادای زکات غافل نمی‌کند؛ آنها از روزی می‌ترسند که در آن، دلها و چشمها زیر و رو می‌شود.(سوره نور،آیه 37)

صبح ها تا تیغه ی آفتاب نزده همه چیز خوب و آرام است. چشم ها در تاریکی شب، افول کنندگان را نمی بیند. چیزی دیده نمی شود جز تو که محض نوری و عین منوّر. در اقلیم ما بر خلاف عادت دیگر اقلیم ها، سر و کله دزدها و راهزنان بعد از طلوع پیدا می شود و تا قبل از نیمه شب مجال غارت دارند. اما از نیمه شب تا طلوع این ماییم که یا راهزنان را به نهانخانه خویش دعوت می کنیم و شب را با سِحر آنها سَحَر می کنیم، یا با حسّ حضور شبانه ی تو رو به نماز می رویم.گیرم که از نیمه شب تا طلوع را به تو مشغول شدیم،از طلوع تا نیمه شب را چه کنیم؟ لطفت مستدام است که ما ندانستیم و نخواستیم اما تو هر روز پنج وعده به دیدار ما می آیی، پنج مرتبه نفخ روح می کنی در ایستایی شریان های قلب ما، پنج بار بر ممات سینه ما رنگ حیات می زنی، پنج دفعه ریسمان نجات را از عرش به قعر اقلیم ما می آویزی، پنج تبسم زیبا می کنی و زندگی می بخشی، پنج نیاز را از ما می زدایی، پنج گلواژه را در گوش سنگین ما زمزمه می کنی.پنج بار می آیی و حامی می شوی، می آیی و معبود می شوی، دوست می شوی، آموزگار می شوی. خدایا، از تو ممنونیم که نماز و چگونه نماز خواندن را به ما آموختی تا آرام شویم و بعد از آن تربیت شویم و بعد از آن آدم، درست شبیه حضرت ابو البشر. به ما آموختی که نماز سرپناه انسان در بارِش هر ناهنجاری است «وَ اسْتَعینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ‏». ما را به نماز امر کردی تا یادمان نرود که در تنگه ی پر رهزن دنیا، خدایی داریم «وَ أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِکْری‏». خدایی که در عین بی نیازی، منتظر نماز ماست. گفتی محافظت کنیم بر نماز که نماز حافظ انسان است «حافِظُوا عَلَى الصَّلَواتِ‏»، نمازی که باید برای محافظتش، جسم خود را در صحنه ی جنگ و پهنه ی نبرد، سپر تیر و ترکش دشمن کرد «وَ إِذا کُنْتَ فیهِمْ فَأَقَمْتَ لَهُمُ الصَّلاةَ فَلْتَقُمْ طائِفَةٌ مِنْهُمْ مَعَکَ وَ لْیَأْخُذُوا أَسْلِحَتَهُمْ فَإِذا سَجَدُوا فَلْیَکُونُوا مِنْ وَرائِکُمْ وَ لْتَأْتِ طائِفَةٌ أُخْرى‏ لَمْ یُصَلُّوا فَلْیُصَلُّوا مَعَکَ»، که جنگ ما هم باید برای نماز باشد. خدایا، تو امر به نماز می کنی و شیطان نهی از آن «إِنَّما یُریدُ الشَّیْطانُ أَنْ یُوقِعَ بَیْنَکُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ فِی الْخَمْرِ وَ الْمَیْسِرِ وَ یَصُدَّکُمْ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ عَنِ الصَّلاةِ فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُون‏». شیطان از نماز نهی می کند تا هیچ مانعی بر سر بی راهه ی سقوط انسان در عمق درّه ی فحشا و منکر وجود نداشته باشد «إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَر»، و بی شک شیطان برای ما دشمن آشکاری است «إِنَّ الشَّیْطانَ لِلْإِنْسانِ عَدُوٌّ مُبین». و ما ‏به کوری چشم او نماز می خوانیم برای رب العالمین «قُلْ إِنَّ صَلاتی‏ وَ نُسُکی‏ وَ مَحْیایَ وَ مَماتی‏ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ» برای تو که تمام حرف فطرت ما را -زیبا و کوتاه- به ما خفتگان تلقین کرده ای، و از تو می خواهیم- تویی که تمام قوّت ما از توست- که ما را از برپاکنندگان نماز بگردانی «رَبِّ اجْعَلْنی‏ مُقیمَ الصَّلاةِ» آمین.