1-امروزه در این فضای باز اطلاعات، ساخت وبلاگ یکی از آسان ترین و کم هزینه ترین راه ها برای انتشار پیام های نوشتاری و چند رسانه ای بین مخاطبین خاص می باشد. اما به راستی بازدهی و کارایی وبلاگ نویسی چقدر است؟ آیا آن قدر هست که ارزش صرف زمان را - که حقیقتاً طلاست و گذشت لحظه لحظه آن می تواند مایه آرامش خاطر و یا حسرتی جبران ناپذیر باشد - داشته باشد؟

2-پاسخ دادن به این پرسش بستگی به نوع نگاه ما به زندگی و هدف ما از وبلاگ نویسی دارد. ممکن است کسی اساساً ارزش زندگی و گذارن عمر را درک نکند؛ لذا برای او تلف کردن عمر در کنار صفحه کلید رایانه دردناک نیست. شاید کس دیگری هدفش از وبلاگ نویسی فقط داشتن یک سرگرمی باشد؛ اینچنین شخصی نیز حسرت پایان گرفتن عمر را فقط در لحظه پایان آن درک خواهد کرد. اما سوال اساسی این است: آیا نسبت به کسی که هدفی انسانی و آرمانی والا دارد و در قبال سرنوشت جامعه ی خویش احساس مسئولیت می کند، وبلاگ نویسی پاسخی مثبت و روشی کارآمد است؟

3-تصور کنید که یک موضوع در قالبی زیبا نوشته شود و در وبلاگ منتشر شود. در جای دیگر همان موضوع به صورت چهره به چهره و یا در قالب یک سخنرانی یک طرفه بیان شود. در جای دیگری همان موضوع بصورت کتاب و مقاله چاب شود. در جای دیگر یک فیلمساز از آن موضوع یک فیلم بسازد. در جای دیگر یک شاعر آن موضوع را با وزن و قافیه و آرایه های ادبی در قالب شعری زیبا بیان کند. سوال این است که ارزش و بازدهی هر یک از این شیوه ها و ابزارهای مذکور در بیان حقیقت و پیشبرد آرمان های یک آرمانگرا چقدر است؟ پاسخ به این سوال کلّی در حوصله این نوشتار نیست، لذا ما بحث را روی موضوع وبلاگ نویسی متمرکز می کنیم.

4-وقتی اثر هنری یک هنرمند آرمانگرا - چه نوشتاری باشد، چه عکس باشد، چه مستند باشد و یا هر اثر دیگری - در وبلاگ شخصی او منتشر می شود، مخاطب عام به آن دسترسی ندارد مگر بصورت خیلی اتفاقی، زیرا اساساً مخاطب عام در جستوجوی آن اثر نیست تا اینکه بخواهد آن را بیابد. اما مخاطب خاص که در یک فضای فکری متناسب با فضای فکری هنرمند آرمانگرا سیر می کند - که هنرمند آرمانگرا در پی پیراستن آن فضا از آلاینده ها و آلودگی هاست - آن اثر هنری را می بیند و می پسندد و احیاناً در روح او اثر می گذارد اما تنها مخاطب اخصّ - که علاوه بر سیر کردن در آن فضای فکری، با آلاینده ها و آلودگی های آن فضا نیز آشناست - در جستوجوی گمشده اش برمی آید و آن وبلاگ را برانداز می کند و مخاطب دائمی آن وبلاگ می شود. لذا بخش قابل توجهی از مخاطبین - که ما از آنها به مخاطبین عام تعبیر کردیم - با آرمان نهفته در آثار و نوشته های وبلاگ نویس مواجه نمی شوند، چه برسد به اینکه با آن آرمان آشنا شوند. بنابراین در نگاه اول، وبلاگ نویسی نمی تواند یک ابزار مستقل برای بیان و انتشار فراگیر حقیقت باشد، زیرا بازدهی کافی را ندارد.

5-از یک سو می بینیم در فضای اینترنت انبوهی از وب سایت ها و وبلاگ های ضد ارزشی وجود دارند که توانسته اند در جذب مخاطب موفق عمل کنند. از سوی دیگر گفتیم که وبلاگ نویسی به تنهایی بازدهی کافی برای بیان و انتشار فراگیر حقیقت و آرمان ها را ندارد. حال چه باید کرد؟ خوب که دقت می کنیم درمی یابیم که وقتی انبوهی از وبلاگ های ارزشی و آرمانی در کنار هم قرار می گیرند و فعالیت مستمر دارند، عرصه را بر وبگاه های ضد ارزشی تنگ می کنند. پس راه مقابله منحصر می شود در «کمیت بالا در کنار کیفیت بالای وبلاگ های ارزشی». باید هر شخص آرمانگرا یک وبگاه برای انتشار آرمانهایش داشته باشد تا قطرات به هم پیوسته این وبلاگ ها تبدیل به اقیانوسی شود که اگرچه ضدارزش ها را نمی شوید اما راه را بر جولان آنها می بندد. باید مستحضر باشیم که هدف از ایجاد یک وبلاگ ارزشی، انتشار آرمان هاست؛ و لازمه این امر این است که به زیباترین وجه با مخاطبین مخالف رفتار شود و باید برای ارشاد آن ها خالصانه وقت گذاشت. همچنین باید توجه کنیم که سواحل اقیانوس وبلاگ های ارزشی، همان انتهای فضای مجازی هستند. لذا وبلاگ نویسی کفایت نمی کند.